Οι «ντελιβεράδες» πρωταρχική φιγούρα στο πανόραμα της πόλης

Η εικόνα για τη ζωή μιας πόλης δεν διαμορφώνεται από τα κτήρια της. Μπορούμε ίσως να κάνουμε υποθέσεις, δεν μπορούμε όμως να έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για τα τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες και τα παράθυρα. Η όψη της πόλης καθορίζεται από τους δρόμους της. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις του τέλους του 19ου αιώνα είχαν τα φώτα από γκάζι και τις άμαξες. Στις αρχές του 20ου αιώνα τα τραμ και τις εργατικές διαδηλώσεις. Αργότερα ήρθαν τα τρόλεϊ και ο χείμαρρος των αυτοκινήτων.
Στα τέλη του εικοστού αιώνα και στις δεκαετίες του αιώνα που ζούμε μια πινελιά που δίνει το χρώμα της Αθήνας, ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία σε αυτό που γράφεται στο φακό του ματιού μας ή της μηχανής λήψης είναι τα μηχανάκια. Και ειδικά τα μηχανάκια των εργαζομένων, νέων κυρίως, που παραδίδουν έτοιμο φαγητό ή γράμματα ή δέματα ή οτιδήποτε άλλο σε οικογένειες ή σε χώρους εργασίας. Ο «ντελιβεράς» είναι πρωταρχική φιγούρα στο πανόραμα της πόλης: τη λειτουργία της, τον πολιτισμό της, το βλέμμα της, το μυστικό της.
Συνήθως τους αντιμετωπίζουμε σαν είναι είδος ρομπότ, σαν ένα γρανάζι της μηχανής όπως στους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάπλιν. Μερικές φορές με συμπάθεια, άλλες με ενόχληση και τις περισσότερες φορές ουδέτερα, χωρίς συναίσθημα. Βλέπουμε με μεγάλα γράμματα το όνομα του μαγαζιού του οποίου παραδίδουν τις πίτσες και τα σουβλάκια. Αυτοί οι ίδιοι για μας δεν έχουν όνομα, είναι προέκταση των εξαρτημάτων του δικύκλου.

Κι όμως είναι στοιχείο της πόλης, αλλά εντελώς ανθρώπινο. Με ζωή, με καρδιά, με μυαλό, με ψυχή, με οικογένεια, με όνειρα. Έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσο οι μανούβρες, οι βιασύνες, τα προσπεράσματά τους πάνω στους αστικούς δρόμους είναι κίνδυνος θάνατος για τους ίδιους; Έχουμε σκεφτεί, όταν γυρνώντας με το αυτοκίνητό μας σπίτι μετά τα μεσάνυχτα τους βλέπουμε και τότε παρόντες, ποιοι είναι αυτοί που δουλεύουν σε ένα τέτοιο ωράριο, με τέτοιες συνθήκες, με τέτοιες απολαβές, σε τέτοιους δρόμους; Έχουμε σκεφτεί τι συνειδησιακό πρόβλημα μπορεί να είναι για ένα μουσουλμάνο «ντελιβερά» να μοιράζει σουβλάκια από χοιρινό, όπως θα ήταν για ένα άθεο να μοιράζει Άγιες Γραφές, η για έναν ενάντια στον έλεγχο των γεννήσεων να μοιράζει προφυλακτικά;

Οι «ντελιβεράδες» εντάσσονται στην εργατική τάξη των ημερών μας. Κυρίως νέοι, πολλοί μετανάστες ή πρόσφυγες και όλοι χωρίς δυνατότητα να βρουν μια πιο ελαφρά, καλύτερα αμειβόμενη, με λιγότερες παγίδες, με πιο ευοίωνες προοπτικές απασχόληση. Και επιτάσσεται η αλληλεγγύη μας. Και η στήριξή μας στην Συγκέντρωση - Μοτοπορεία που οργανώνει η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου την Πέμπτη 25 Μαίου στο Πεδίο του Άρεως. Με τα στοιχειώδη αιτήματα για Μέσα Ατομικής Προστασίας, Εταιρικό Μηχανάκι, Ενιαία Ειδικότητα, Ένσημα Βαρέα και Ανθυγιεινά.-

Σχέδιο Β χωρίς φτώχεια, χωρίς ανεργία, χωρίς χρέος, χωρίς ευρώ