Συνταγματική Αναθεώρηση: ο Τσίπρας μεταξύ Λουδοβίκου Βοναπάρτη και δήμιου της εργασίας

Εξαπολύοντας έναν φλεγόμενο αρουραίο στα σωθικά της δημοκρατίας.

του Γιάννη Νικολόπουλου

Ήταν μια ομι­λία – πε­ρι­βό­λι, αυτή, που εκ­φώ­νη­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας, για τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τά­σεις και προ­θέ­σεις σχε­τι­κά με τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση.
Ένα πε­ρι­βό­λι γε­μά­το αγκά­θια, τσου­κνί­δες, με­γά­λες πα­γί­δες για τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα που έκρι­νε πε­ριο­ρι­στι­κά σκό­πι­μο να ανα­φέ­ρει και νέες ανοι­κτές προ­κλή­σεις διά­λυ­σης, αφυ­δά­τω­σης και υπο­νό­μευ­σης για τον κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό και τη δη­μο­κρα­τία.
Μια ομι­λία – απο­φθεγ­μα­τι­κός Φραν­κεν­στάιν, με ξώ­φαλ­τσες ανα­φο­ρές στον Λένιν (Τι να κά­νου­με;), ευ­θεί­ες ανα­φο­ρές στον Κώστα Λα­λιώ­τη, συγ­γνώ­μη, στον Αβρα­άμ Λίν­κολν (από τον λαό, με τον λαό, για τον λαό), απο­σπα­σμα­τι­κές μνεί­ες στον Ρουσ­σώ, επι­τι­θέ­με­νος ου­σια­στι­κά και με σφο­δρό­τη­τα στο αντι­προ­σω­πευ­τι­κό σύ­στη­μα («ο λαός δεν είναι ελεύ­θε­ρος, παρά μόνο, όταν επι­λέ­γει τους εκ­προ­σώ­πους του, μετά επα­νέρ­χε­ται στην σκλα­βιά του»), αλλά και βαθιά συ­ντη­ρη­τι­κά αντι­δά­νεια από την τε­χνο­κρα­τι­κή, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη γλώσ­σα των φα­να­τι­κό­τε­ρων Ηρα­κλέ­ων του μνη­μο­νί­ου (η οι­κο­νο­μι­κή κρίση σαν ήττα της με­τα­πο­λί­τευ­σης, αλλά και χρυσή ευ­και­ρία υπέρ­βα­σης της, η κρίση σαν ευ­και­ρία, η κρίση δεν είναι πρω­τί­στως οι­κο­νο­μι­κή, αλλά ηθική και πο­λι­τι­κή – τα ίδια πα­ρε­μπι­πτό­ντως λένε και τύποι σαν τον φι­λο­χου­ντι­κό («η χού­ντα άφησε μηδέν χρέος») ψευ­δο­φι­λό­σο­φο Στέ­λιο Ράμφο) – γλώσ­σα και πο­λι­τι­κή γραμ­μή, που προ­φα­νώς ασπά­ζε­ται και υιο­θε­τεί δυ­να­μι­κά πια και ο ίδιος ο πρω­θυ­πουρ­γός και το σύ­νο­λο της κυ­βέρ­νη­σης, αθω­ώ­νο­ντας και ξε­πλέ­νο­ντας τις φά­σεις δια­δο­χι­κής (αντ)επί­θε­σης και ανα­διάρ­θρω­σης του κα­πι­τα­λι­σμού.



Από το σύ­νο­λο της ομι­λί­ας του, καθώς και από τον λε­γό­με­νο «σκλη­ρό πυ­ρή­να» των κυ­βερ­νη­τι­κών προ­τά­σε­ων, εντύ­πω­ση (ανα­με­νό­με­νη) προ­κα­λεί η εμ­φα­νής προ­σπά­θεια υπο­βάθ­μι­σης, απα­ξί­ω­σης, κα­ταρ­ρά­κω­σης και ευ­τε­λι­σμού του ρόλου του Κοι­νο­βου­λί­ου, είτε στη διάρ­κεια της πα­ρού­σας δια­δι­κα­σί­ας ανα­θε­ώ­ρη­σης είτε αρ­γό­τε­ρα, όταν ολο­κλη­ρω­θεί η εκ­πό­νη­ση του νέου Συ­ντάγ­μα­τος.



Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι λι­θο­βο­λώ­ντας τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό συ­νταγ­μα­τι­κό διά­λο­γο (υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι διε­ξά­γε­ται σε δύο φά­σεις και ενώ με­σο­λα­βούν στο εν­διά­με­σο εκλο­γές, άρα ο λαός συμ­με­τέ­χει έμ­με­σα), ο Τσί­πρας τό­νι­σε του­λά­χι­στον δύο φορές στην ομι­λία του ότι «μια δια­δι­κα­σία μόνο εντός του Κοι­νο­βου­λί­όυ είναι βαθιά, αρι­στο­κρα­τι­κή και επο­μέ­νως αντι­δη­μο­κρα­τι­κή επι­λο­γή» (και όλα αυτά μπρο­στά σχε­δόν στο σύ­νο­λο της ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που τον πα­ρα­κο­λου­θού­σε εκ­στα­τι­κή και μα­γε­μέ­νη, χωρίς να αντι­λαμ­βά­νε­ται την μαύρη τρύπα, που άνοι­ξε κάτω από τα πόδια της).



Προ­σπά­θη­σε επο­μέ­νως να υπο­βαθ­μί­σει ρητά και κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά τον ρόλο του Κοι­νο­βου­λί­ου, ενώ χα­ρα­κτή­ρι­σε σαν «επα­νά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας», τη δική του πρό­τα­ση για μια ιδιό­τυ­πη outsourcing ανά­θε­ση της προ­πα­ρα­σκευ­ής (μέ­ρους ή όλου, δεν διευ­κρι­νί­στη­κε) των προ­τά­σε­ων της συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης σε μια Πα­νε­θνι­κή Επι­τρο­πή Δια­λό­γου (κά­ποιων λο­γι­κά ''Σο­φώ­ν''), που ούτε πως, ούτε από ποιον ούτε με ποιους θα στε­λε­χω­θεί μά­θα­με – μάλ­λον αυτό είναι ακόμη αντι­κεί­με­νο δια­πραγ­μά­τευ­σης με τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού φά­σμα­τος.



Αυτή η δήθεν «τομή», που με γνω­στή... επι­τυ­χία και προ­φα­νή, κοι­νω­νι­κό αντί­κτυ­πο δο­κι­μά­στη­κε προ­πα­ρα­σκευα­στι­κά στο ασφα­λι­στι­κό και την παι­δεία (η πε­ρι­βό­η­τη πια Επι­τρο­πή με επι­κε­φα­λής τον κα­θη­γη­τή, Αντώ­νη Λιάκο), συ­νο­δεύ­τη­κε από την πρω­θυ­πουρ­γι­κή πρό­τα­ση να επι­με­ρι­στεί το έργο της σε 13 πε­ρι­φε­ρεια­κές Επι­τρο­πές Δια­λό­γου, όπου πάλι δεν προσ­διο­ρί­στη­κε ρητά ο τρό­πος στε­λέ­χω­σης, η μορφή της, η πρω­το­βου­λία συ­γκρό­τη­σης – εν­νο­ή­θη­κε όμως ότι ρόλο σε αυτές τις επι­τρο­πές θα έχουν οι αι­ρε­τές Πε­ρι­φε­ρεια­κές Διοι­κή­σεις.



Με τους συ­σχε­τι­σμούς, που επι­κρα­τούν, στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση και ει­δι­κό­τε­ρα τις Πε­ρι­φέ­ρειες, είναι φα­νε­ρό ότι ο δήθεν δη­μο­κρα­τι­κός, ευρύς και ανοι­κτός συ­νταγ­μα­τι­κός διά­λο­γος είναι παι­χνί­δι με ση­μα­δε­μέ­νη τρά­που­λα και θα διε­ξα­χθεί δί­νο­ντας προ­βά­δι­σμα στους πο­λι­τι­κά συγ­γε­νείς και φί­λους. Σε καμιά πε­ρί­πτω­ση, επί­σης και όπως ίσως θα το πε­ρι­γρά­ψουν και θα το προ­πα­γαν­δί­σουν οι κον­δυ­λο­φό­ροι του συ­ρι­ζαί­ι­κου φα­ρι­σαϊ­σμού, δεν απο­τε­λεί μια αντι­γρα­φή του προ­τύ­που της συ­νταγ­μα­τι­κής αλ­λα­γής στην Ισλαν­δία, όπου όντως υπήρ­ξε εκτε­τα­μέ­νη συλ­λο­γι­κή κοι­νω­νι­κή εμπλο­κή και προ­σπά­θεια κα­τά­στρω­σης του Συ­ντάγ­μα­τος της χώρας, μετά από την τρα­πε­ζι­κή κα­τάρ­ρευ­ση και ακο­λου­θώ­ντας τη με­γά­λη, ιστο­ρι­κή πα­ρά­δο­ση των Θινγκ, των αυ­το­διοι­κη­τι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων των Βί­κινγκς – ανά­θε­μα βέ­βαια και αν οι Συ­ρι­ζαί­οι – και όχι μόνο αυτοί από το μνη­μο­νια­κό μπλοκ εξου­σί­ας- γνω­ρί­ζουν που πέ­φτει η Ισλαν­δία στον χάρτη...



Θα προ­σπα­θή­σω να ομα­δο­ποι­ή­σω τις πρω­θυ­πουρ­γι­κές προ­τά­σεις, επι­ση­μαί­νο­ντας τις συ­νταγ­μα­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τεια­κές συ­νέ­πειες και προ­ε­κτά­σεις τους για την... Ελ­λά­δα του 2021 και τη... νέα με­τα­πο­λί­τευ­ση.



Το «νέο» Κοι­νο­βού­λιο πεδίο φα­τρια­σμών, άνο­μων δο­σο­λη­ψιών και αθροί­σμα­τος προ­ε­στών και αχυ­ράν­θρω­πων.



Κα­ταρ­χάς, ο πρώ­τος, με­γά­λος χα­μέ­νος της «νέας επο­χής», το Κοι­νο­βού­λιο, θα πλη­ρώ­σει τα σπα­σμέ­να για τα όλα τα κακώς κεί­με­να της με­τα­πο­λί­τευ­σης και θα με­τα­τρα­πεί πια και με τη βούλα του Συ­ντάγ­μα­τος σε ένα άθροι­σμα προ­ε­στών και πρου­χό­ντων, με ελά­χι­στη έως ανύ­παρ­κτη κομ­μα­τι­κή ταύ­τι­ση και πει­θαρ­χία, που θα επι­διώ­κει κο­ντό­φθαλ­μα, προ­σω­πι­κά, υλικά ή ηθικά οφέλη βρα­χυ­πρό­θε­σμης διάρ­κειας και μα­κρο­πρό­θε­σμης προ­στι­θέ­με­νης αξίας και θα επι­δί­δε­ται σε ένα μπα­ράζ απο­στα­σιών και αλ­λη­λο­συ­νερ­γα­σιών, χωρίς κα­νέ­να ιδε­ο­λο­γι­κό φραγ­μό και έρει­σμα, με αντάλ­λαγ­μα υπουρ­γι­κά οφί­τσια και εξυ­πη­ρέ­τη­ση προ­σω­πι­κών στρα­τών συμ­βού­λων, κυ­νη­γών κε­φα­λών, ψη­φο­φό­ρων και κολ­λη­τών. Με άλλα λόγια, ο Τσί­πρας θα επα­να­φέ­ρει και θα ανα­βιώ­σει ένα Κοι­νο­βού­λιο του Τζου­μπέ (και σας καλώ να ανα­ζη­τή­σε­τε την ιστο­ρία του προ­σώ­που και των πρα­κτι­κών του) προ­φα­νώς τι­μώ­ντας και με το πα­ρα­πά­νω στη συ­μπλή­ρω­ση των 200 ετών, συ­γκε­κρι­μέ­νες, κακές, νο­ση­ρές και αντι­λαϊ­κές, κλη­ρο­νο­μιές της Επα­νά­στα­σης του 1821.



Αυτές θα είναι οι συ­νέ­πειες από τον συν­δυα­σμό της κα­θιέ­ρω­σης της δήθεν απλής ανα­λο­γι­κής, της «εποι­κο­δο­μη­τι­κής» πρό­τα­σης δυ­σπι­στί­ας ενα­ντί­ον του πρω­θυ­πουρ­γού με αντι­πρό­τα­ση απο­κλει­στι­κά κοι­νο­βου­λευ­τι­κού προ­σώ­που για δια­δό­χου του (για να απο­κλει­στούν, τά­χα­τες, φαι­νό­με­να Πα­πα­δή­μου;) και των απο­κλει­στι­κά δύο θη­τειών για κάθε βου­λευ­τή ή μιας ολό­κλη­ρης οκτα­ε­τί­ας.



Αν μά­λι­στα κα­θιε­ρω­θεί και κά­ποιου εί­δους μικτό σύ­στη­μα ανά­δει­ξης βου­λευ­τών στα πρό­τυ­πα της Γερ­μα­νί­ας, σε μο­νο­ε­δρι­κές πε­ρι­φέ­ρειες, χωρίς όμως τις ασφα­λι­στι­κές δι­κλεί­δες αντι­προ­σώ­πευ­σης που επι­κρα­τούν εκεί, τότε κα­τα­λα­βαί­νε­τε σε τι εί­δους εκλο­γι­κές δίνες θα πε­ριέλ­θει η χώρα του «2021». Αν μά­λι­στα επι­προ­σθέ­τως κα­θιε­ρω­θεί η απο­κλει­στι­κή ιδιω­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση σε κόμ­μα­τα και υπο­ψη­φί­ους με όρους ψευ­δε­πί­γρα­φης και κάλ­πι­κης δια­φά­νειας, κα­τα­λα­βαί­νε­τε τι εί­δους νεο-κο­τζα­μπά­ση­δες ή πο­λι­τι­κοί αχυ­ράν­θρω­ποι θα παίρ­νουν θέση στην εκλο­γι­κή αφε­τη­ρία, με όρους οι­κο­νο­μι­κής «βιω­σι­μό­τη­τας» της υπο­ψη­φιό­τη­τας τους. Η δε κα­τάρ­γη­ση της ει­δι­κής συ­νταγ­μα­τι­κής διά­τα­ξης για την ποι­νι­κή ευ­θύ­νη των υπουρ­γών, σε συν­δυα­σμό με τα πα­ρα­πά­νω, μόνο σαν «δι­καί­ω­ση ετών» και «εύ­λο­γο, κοι­νω­νι­κό αί­τη­μα» δεν έρ­χε­ται. Θα απο­τε­λέ­σει το κρυφό χαρτί πα­ρα­σκη­νια­κών αλ­λη­λο­εκ­βια­σμών και υπο­νο­μεύ­σε­ων σε ένα νο­ση­ρό και το­ξι­κό πο­λι­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον, που η αντι­πα­ρά­θε­ση θα εκτρα­χύ­νε­ται συ­νε­χώς και οι πτώ­σεις και οι ανα­σχη­μα­τι­σμοί κυ­βερ­νή­σε­ων θα γί­νο­νται με το νυ­στέ­ρι ή το μα­χαί­ρι επα­πει­λού­με­νων διώ­ξε­ων και ποι­νι­κών κυ­ρώ­σε­ων.



Ο Τσί­πρας υιο­θε­τεί την επι­κίν­δυ­νη ατζέ­ντα της Χρυ­σής Αυγής.



Πρέ­πει να στη­λι­τευ­τεί και να κα­ταγ­γελ­θεί ανοι­κτά, η πρό­θε­ση Τσί­πρα να κα­ταρ­γη­θεί εντε­λώς και πλή­ρως η διά­τα­ξη για την ασυ­λία των βου­λευ­τών, καθώς υιο­θε­τεί την ατζέ­ντα της να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή επι­διώ­κει την κα­τάρ­γη­ση της, προ­κει­μέ­νου να επι­δο­θεί τα επό­με­να χρό­νια σε ένα μπα­ράζ αγω­γών και μη­νύ­σε­ων ενα­ντί­ον βου­λευ­τών, δήθεν σαν «δι­κα­στι­κό ακτι­βι­σμό» κατά των «προ­δο­τών της χώρας» και ου­σια­στι­κά σε μια ρε­βάνς της δικής της δι­κα­στι­κής λο­γο­δο­σί­ας για τη δο­λο­φο­νι­κή δράση της. Επί­σης η ίδια να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση λει­τουρ­γεί σαν Δού­ρειος Ίππος λογής λογής επι­χει­ρη­μα­τιών και ολι­γαρ­χιών, που πολύ θα ήθε­λαν στο εγγύς μέλ­λον να σέρ­νουν σε κρα­τη­τή­ρια και δι­κα­στι­κές αί­θου­σες, αρι­στε­ρούς και ρι­ζο­σπά­στες βου­λευ­τές που θα πρω­το­στα­τούν σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις, σε απερ­γί­ες, σε αγώ­νες, πχ τύπου Σκου­ριών, λι­μα­νιών Πει­ραιά και Θεσ­σα­λο­νί­κης, διο­δί­ων κοκ.



Ότι ο Τσί­πρας υιο­θε­τεί μια τέ­τοια πρό­τα­ση μάλ­λον εμπί­πτει στην κα­τη­γο­ρία του πο­λι­τι­κού «ου γαρ οί­δα­σι τι ποιού­σι», για να κάνω και τη θρη­σκευ­τι­κή γέ­φυ­ρα με την πρό­θε­ση του να συμ­βι­βα­στεί κα­θα­ρά με το ιε­ρα­τείο της Ιεράς Συ­νό­δου και την Αρ­χιε­πι­σκο­πή και να μη θέσει θέμα ρητής πρό­βλε­ψης του δια­χω­ρι­σμού Εκ­κλη­σί­ας και Κρά­τους, παρά τις «δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας» κα­θιε­ρώ­σεις της υπο­χρε­ω­τι­κό­τη­τας του πο­λι­τι­κού όρκου [απα­λεί­φο­ντας προ­φα­νώς(;) και την υπο­χρέ­ω­ση θρη­σκευ­τι­κού όρκου του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας] και της επα­νά­λη­ψης της θρη­σκευ­τι­κής ου­δε­τε­ρό­τη­τας του Κρά­τους (ισχύ­ει ήδη).



Προ­ε­δρι­κό μο­ντέ­λο χωρίς... αυ­τα­πά­τες: Ο Πρό­ε­δρος από­λυ­τος κυ­ρί­αρ­χος όλων των εξου­σιών.



Ένα επο­μέ­νως Κοι­νο­βού­λιο, με τα πα­ρα­πά­νω χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, απα­ξιω­μέ­νο, δια­λυ­μέ­νο, χα­μέ­νο στους φα­τρια­σμούς και τις διε­νέ­ξεις αλ­λη­λο­σπα­ραγ­μού και αλ­λη­λο­ϋ­πο­νό­μευ­σης των μελών του, θα χρειά­ζε­ται τα κα­τάλ­λη­λα «θε­σμι­κά αντί­βα­ρα» προ­κει­μέ­νου να πο­δη­γε­τη­θεί η χώρα και η κοι­νω­νία και να χα­λι­να­γω­γη­θεί η κα­τά­στα­ση κοι­νο­βου­λευ­τι­κού χάους.



Ο Τσί­πρας τα ανα­κά­λυ­ψε αυτά τα... αντί­βα­ρα στο προ­τει­νό­με­νο προ­ε­δρι­κό μο­ντέ­λο, με έναν Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας προι­κι­σμέ­νο κα­ταρ­χάς με την κομ­βι­κή εξου­σία να συ­γκα­λεί το πάλαι ποτέ Συμ­βού­λιο της Δη­μο­κρα­τί­ας νυν Συμ­βού­λιο των Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών, ώστε να αί­ρε­ται σαν επι­διαι­τη­τής των σπα­ρασ­σό­με­νων, κοι­νο­βου­λευ­τι­κών πλευ­ρών στην επι­λο­γή πρω­θυ­πουρ­γού (κοι­νώς, αυτός θα τον επι­λέ­γει) και εν συ­νε­χεία, εξου­σιο­δο­τού­με­νο να ιδρύ­ει ένα οιο­νεί Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο από ανώ­τα­τους δι­κα­στι­κούς, το οποίο ου­σια­στι­κά θα κα­νο­ναρ­χεί στη νο­μο­θε­τι­κή εξου­σία – φαι­δρή αντι­γρα­φή του σχε­τι­κού προ­ε­δρι­κού δι­καιώ­μα­τος επι­λο­γής στις ΗΠΑ, χωρίς όμως τους ελεγ­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς έγκρι­σης και απόρ­ρι­ψης προ­σώ­πων του Κο­γκρέ­σου.



Πα­ρέν­θε­ση: Σε αυτό το ση­μείο, ίσως πρέ­πει να θυ­μί­σου­με στον ανι­στό­ρη­το Τσί­πρα, ότι τε­λευ­ταία φορά που ανα­δεί­χθη­κε πρω­θυ­πουρ­γός με τέ­τοιους δια­κα­νο­νι­σμούς μέσα στο κοι­νο­βου­λευ­τι­κό αστι­κό μπλοκ εξου­σί­ας και δι­πο­λι­σμού, σε κλίμα τα­ξι­κής έντα­σης, με­γά­λων κοι­νω­νι­κών δια­κυ­βευ­μά­των και χρε­ο­κο­πί­ας του αστι­σμού, με υψηλή επο­πτεία και εντο­λή τότε όχι Προ­έ­δρου, αλλά βα­σι­λιά, ήταν το 1936, ο ανύ­παρ­κτος σε πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή, Ιω­άν­νης Με­τα­ξάς, με ό,τι ακο­λού­θη­σε τον Αύ­γου­στο του 1936... Κλεί­νει η πα­ρέν­θε­ση.



Φυ­σι­κά, ένας τέ­τοιος Πρό­ε­δρος στο προ­ε­δρι­κό σύ­στη­μα θα εκλέ­γε­ται και από τον λαό, μετά από δύο άκαρ­πες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες, και η σχε­τι­κή εκλο­γή θα γί­νε­ται απο­κλει­στι­κά και υπο­χρε­ω­τι­κά μόνο με­τα­ξύ των δύο που είχαν το προ­βά­δι­σμα στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες. Εδώ οφεί­λου­με να πα­ρα­δε­χθού­με ότι ο Τσί­πρας, κατά το κοι­νώς λε­γό­με­νο, το τερ­μά­τι­σε – ίσως κά­ποιος άλλος γρα­φιάς θα υπο­στή­ρι­ζε ότι «κέ­ντη­σε».



Το σπα­ρασ­σό­με­νο Κοι­νο­βού­λιο θα με­τα­τρέ­πε­ται πε­ρι­στα­σια­κά σε κα­κέ­κτυ­πο, μικτό συ­νέ­δριο αμε­ρι­κα­νών Ρε­που­μπλι­κά­νων και Δη­μο­κρα­τι­κών, προ­κει­μέ­νου να δίνει το χρί­σμα στους δύο μο­νο­μά­χους της προ­ε­δρι­κής εκλο­γής και μετά να στέλ­νει το μπα­λά­κι της επι­λο­γής του (υπερ) Προ­έ­δρου – επι­διαι­τη­τή – δι­κα­στή – νο­μο­θέ­τη – μο­να­δι­κού «στα­θε­ρού» και ανε­ξέ­λεγ­κτου πα­ρά­γο­ντα της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας, στον λαό.



Δίπλα στον νέο αυτό (υπερ)Πρό­ε­δρο θα ενι­σχυ­θούν και οι Ανε­ξάρ­τη­τες Αρχές, για τις οποί­ες ο Τσί­πρας δεν υπήρ­ξε αρ­κε­τά διε­ξο­δι­κός και λε­πτο­με­ρής ως προς τον ρόλο τους, η μνεία όμως για «επέ­κτα­ση των αρ­μο­διο­τή­των τους» και «διευ­κό­λυν­ση των όρων συ­γκρό­τη­σης τους» προ­οιω­νί­ζε­ται τα χει­ρό­τε­ρα, καθώς αφή­νε­ται να εν­νοη­θεί ότι οι Ανε­ξάρ­τη­τες Αρχές θα συ­μπλη­ρώ­σουν ου­σιω­δώς την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία του (υπερ) Προ­έ­δρου, ανα­λαμ­βά­νο­ντας ευ­ρύ­τα­τα, κυ­βερ­νη­τι­κά κα­θή­κο­ντα, υπο­κα­θι­στώ­ντας την πραγ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, όταν και όπως – όπως αυτή θα συ­γκρο­τεί­ται από το Κοι­νο­βού­λιο της «νέας επο­χής».



Εξα­πά­τη­ση του λαού και της κοι­νω­νί­ας η πρό­τα­ση για λαϊκή πρω­το­βου­λία δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.



Και ερ­χό­μα­στε στο δη­μο­ψή­φι­σμα. Ο πρω­θυ­πουρ­γός υπήρ­ξε εξαι­ρε­τι­κά εύ­γλωτ­τος στο ση­μείο αυτό θέ­το­ντας τόσο υψηλά όρια υπο­γρα­φών στα δύο εν­δε­χό­με­να δη­μο­ψη­φί­σμα­τος με λαϊκή πρω­το­βου­λία, που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η διά­τα­ξη θα κα­τα­στεί απα­γο­ρευ­τι­κή και ανε­φάρ­μο­στη. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι για πα­ρά­δειγ­μα στην Ιτα­λία, με το πλη­θυ­σμια­κό μέ­γε­θος αυτής, τα αντί­στοι­χα αριθ­μη­τι­κά όρια υπο­γρα­φών συν ο πρό­σθε­τος όρος συμ­με­το­χής ελά­χι­στου αριθ­μού πε­ρι­φε­ρεια­κών συμ­βου­λί­ων είναι στο 50% (και κάτω) αυτών που πρό­τει­νε ο Τσί­πρας. Εδώ το πι­θα­νό επι­χεί­ρη­μα είναι ότι ο Τσί­πρας προ­σπα­θεί να απο­κλεί­σει μια εν­δε­χό­με­νη πρω­το­βου­λία δη­μο­ψη­φί­σμα­τος που θα εκ­πο­ρευό­ταν – με τη βούλα του Συ­ντάγ­μα­τος – από τους να­ζι­στές. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό όμως ότι αντί να απο­κλεί­σει ρητά και κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά δη­μο­ψή­φι­σμα με πε­ριε­χό­με­νο πχ που θα άπτε­ται των κοι­νω­νι­κών, πο­λι­τι­κών και αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των όπως αυτό που προ­ε­τοι­μά­ζει στην Ουγ­γα­ρία η νε­ο­φα­σι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση Ορ­μπάν για τους πρό­σφυ­γες, επι­λέ­γει να εκτι­νά­ξει τους αριθ­μη­τι­κούς πή­χεις συλ­λο­γής υπο­γρα­φών κα­θι­στώ­ντας ένα τέ­τοιο δη­μο­ψή­φι­σμα – το οποιο­δή­πο­τε θε­μι­τό δη­μο­ψή­φι­σμα – όνει­ρο θε­ρι­νής νυ­κτός και τη σχε­τι­κή συ­νταγ­μα­τι­κή πρό­τα­ση, γράμ­μα κενό.



Τσί­πρας – Λου­δο­βί­κος Βο­να­πάρ­της, έτοι­μος για χο­ντρό παι­χνί­δι με τους θε­σμούς και την λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση.



Πιο ξε­κά­θα­ρος, ήταν ως προς τις σκο­πι­μό­τη­τες που τον οδη­γούν να προ­χω­ρή­σει σε πολ­λα­πλό, όπως άφησε να εν­νοη­θεί, δη­μο­ψή­φι­σμα για τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση που εγκαι­νί­α­σε, αν και όπως πα­ρα­δέ­χθη­κε ένα τέ­τοιο δη­μο­ψή­φι­σμα δεν προ­βλέ­πε­ται σαν συ­νταγ­μα­τι­κά νό­μι­μη δια­δι­κα­σία ανα­θε­ώ­ρη­σης. Θα είναι ένα δη­μο­ψή­φι­σμα πολ­λών ερω­τη­μά­των «με πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­λήμ­μα­τα», όπως τό­νι­σε, χωρίς όμως να δε­σμεύ­ε­ται από τις πι­θα­νές απα­ντή­σεις «για το αν θα συ­μπε­ρι­λη­φθούν οι δια­τά­ξεις αυτές στην ανα­θε­ώ­ρη­ση» - επει­δή συν τοις άλ­λοις, η δια­δι­κα­σία είναι συ­νταγ­μα­τι­κά πα­ρά­τυ­πη ή φο­βά­ται πι­θα­νή πολ­λα­πλή ήττα του! Μι­λά­με για την από­λυ­τη ομο­λο­γία και­ρο­σκο­πι­σμού και ερ­γα­λειο­ποί­η­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και ευ­τε­λι­σμού του θε­σμού στα μάτια των ψη­φο­φό­ρων – και των 17ρη­δων πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για να θυ­μη­θού­με την πρό­σφα­τη «με­ταρ­ρύθ­μι­ση» της κυ­βέρ­νη­σης. Ο Τσί­πρας βλέ­πει στον κα­θρέ­φτη του έναν Λου­δο­βί­κο Βο­να­πάρ­τη, όπου η προ­σφυ­γή στο δη­μο­ψή­φι­σμα θα γί­νε­ται πια χωρίς όρους, κα­νό­νες και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, απο­κλει­στι­κά και μόνο για να επι­κυ­ρώ­σει ή να το­νώ­σει τη δική του πα­ρου­σία στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο και να προ­κα­λέ­σει τα όποια εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα κομ­μα­τι­κής συ­νο­χής και επι­βί­ω­σης στους αντι­πά­λους του. Δεν στα­μα­τά μπρο­στά σε τί­πο­τα ο τύπος!



Ο πρω­θυ­πουρ­γός, δή­μιος της ερ­γα­σί­ας και των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.



Και επει­δή δεν στα­μα­τά, με­τα­μορ­φώ­νε­ται και στον επί­δο­ξο ορι­στι­κό δήμιο των κοι­νω­νι­κών και ατο­μι­κών δι­καιω­μά­των, με πρώτο εκεί­νο της ερ­γα­σί­ας. Η ανα­φο­ρά του στο ση­με­ρι­νό και ισχύ­ον άρθρο 22 που κα­το­χυ­ρώ­νει το δι­καί­ω­μα στην ερ­γα­σία, υπήρ­ξε κα­ταρ­χάς κω­μι­κή, γιατί έδει­ξε πως αγνο­εί ότι ήδη κα­το­χυ­ρώ­νο­νται εκεί οι συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Υπήρ­ξε όμως και εξω­φρε­νι­κά επι­κίν­δυ­νη, καθώς απά­λει­ψε μο­νο­κο­ντυ­λιά ο Τσί­πρας την υπο­χρέ­ω­ση του Κρά­τους να προ­στα­τεύ­ει αυτό το δι­καί­ω­μα ενώ πα­ρέ­πεμ­ψε σε συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις μόνο για το ύψος του εκά­στο­τε μι­σθού – σβή­νο­ντας όλες τις άλλες κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Θε­μα­το­φύ­λα­κες επο­μέ­νως του δι­καιώ­μα­τος πια στην ημια­πα­σχό­λη­ση και τον ζόφο της ανερ­γί­ας θα είναι, με τη σφρα­γί­δα της συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης, ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ, οι υπό­λοι­πες ισχυ­ρές ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις, οι κου­κου­λο­φό­ροι της τρόι­κας και του ΔΝΤ.



Η δε ανα­φο­ρά του σε προ­στα­σία του δη­μό­σιου ελέγ­χου (προ­σο­χή όχι του δη­μό­σιου αγα­θού...) στο ηλε­κτρι­κό ρεύμα και το νερό, την ώρα που ο Στέρ­γιος Πι­τσιόρ­λας έχει βάλει τα σχε­τι­κά πω­λη­τή­ρια και το κουαρ­τέ­το των δα­νει­στών επι­διώ­κει την άμεση εκ­ποί­η­ση τους, μόνο σαν εμπαιγ­μός της κοι­νής νοη­μο­σύ­νης λο­γί­ζε­ται. Εδώ αξί­ζει να στα­θού­με στο γε­γο­νός ότι ο Τσί­πρας έκρι­νε σκό­πι­μο να σιω­πή­σει επι­με­λώς για την τύχη όλων των άλλων κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των (παι­δεία, απερ­γείν, συν­δι­κα­λί­ζε­σθαι κτλ). Μάλ­λον θα απο­φα­σί­σει η Επι­τρο­πή ''Σο­φώ­ν'' έχο­ντας λάβει και τις σχε­τι­κές οδη­γί­ες ή εντο­λές από κάθε εν­δια­φε­ρό­με­νο εγ­χώ­ριο ή ξένο πα­ρά­γο­ντα της οι­κο­νο­μι­κής ολι­γαρ­χί­ας, προ­κει­μέ­νου να απο­κτή­σου­με ένα Σύ­νταγ­μα «φι­λι­κό στις επεν­δύ­σεις», όπως έγρα­ψε και μια αστι­κή εφη­με­ρί­δα.



Ώδι­νεν όρος και έτε­κεν μυν, είπε τη­λε­φω­νι­κά ένας φίλος μου σχο­λιά­ζο­ντας τις προ­τά­σεις Τσί­πρα. Δια­φώ­νη­σα κά­θε­τα. Ο πο­ντι­κός, κα­λύ­τε­ρα ο αρου­ραί­ος που «γέν­νη­σε» ή μάλ­λον «πυ­ρο­δό­τη­σε» ο Τσί­πρας είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νος και αδη­φά­γος και φέρ­νει χιο­νο­στι­βά­δα από δυ­σμε­νείς πο­λι­τεια­κές και κοι­νω­νι­κές εξε­λί­ξεις. Θυ­μί­ζει (ο αρου­ραί­ος) το βα­σα­νι­στή­ριο θα­νά­του στον Με­σαί­ω­να, που επέ­βα­λαν οι φε­ου­δάρ­χες, οι φο­ροει­σπρά­κτο­ρες και η Ιερά Εξέ­τα­ση στους φτω­χούς χω­ρι­κούς, τους αμ­φι­σβη­τί­ες της εξου­σί­ας τους και τους κάθε λογής αντάρ­τες στην αυ­θε­ντία τους. Έδε­ναν το θύμα τους σε μια κα­ρέ­κλα, έπει­τα προ­σάρ­μο­ζαν σφι­χτά στο κορμί του έναν με­ταλ­λι­κό κουβά με έναν αρου­ραίο στο εσω­τε­ρι­κό του, εν συ­νε­χεία άνα­βαν έναν πυρσό και τον το­πο­θε­τού­σαν στον πάτο του κουβά. Ο αρου­ραί­ος, που άρ­χι­ζε να φλέ­γε­ται σιγά – σιγά, επέ­λε­γε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει νύχια και δό­ντια, ώστε να γλι­τώ­σει τρυ­πώ­ντας και κα­τα­σπα­ράσ­σο­ντας την κοι­λιά, το στο­μά­χι, τα σω­θι­κά και τα κό­κα­λα του πα­ρα­λο­γι­σμέ­νου από τους πό­νους δε­μέ­νου άνδρα και βγαί­νο­ντας από την πλάτη του, σε έναν μαρ­τυ­ρι­κό και ει­δε­χθή θά­να­το.



Τέ­τοιον «αρου­ραίο» πυ­ρο­δό­τη­σε ο Τσί­πρας στην κοι­λιά και το μα­λα­κό υπο­γά­στριο της δη­μο­κρα­τί­ας και της κοι­νω­νί­ας, με τις προ­τά­σεις του για τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση, βλέ­πο­ντας τη δική του δρα­πέ­τευ­ση από την εξου­σία, κάτω από τη γε­νι­κή κοι­νω­νι­κή αγα­νά­κτη­ση και κα­τα­κραυ­γή, σαν τε­λι­κό χτύ­πη­μα στο σώμα της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.